Κι εσύ δεν μπορούσες τότε να μιλήσεις…
Κι εξαφανίζονταν άνθρωποι… και πέθαιναν άνθρωποι.
Χιλιάδες άνθρωποι στα εθνικά αναμορφωτήρια, χιλιάδες βασανισμοί.
Χιλιάδες ορθωμένες ψυχές που αντέδρασαν.
Χιλιάδες Έλληνες που έκαναν τη ζωή τους σημαία Ελευθερίας ασυμβίβαστοι με την «τιμιότητα» του φιλήσυχου που πάει πάντα με αυτόν που του υπόσχεται ένα πιάτο φαί.
Ναι, ήταν οι φιλήσυχοι που δεν αντέδρασαν τότε, οι «τίμιοι», αυτοί που δεν πίστευαν σε «κάτι».
Είναι κι οι άλλοι, οι χθεσινοί χειροκροτητές.
Είναι οι παντοτινοί αδιάφοροι.
Είναι οι άνθρωποι των περιστάσεων: «Τούρκοι» με τον Τούρκο, «Φράγκοι» με τον Φράγκο, «Γερμανοί» με τον Γερμανό.
Είναι αυτοί που νοσταλγούν το «τότε», το κάθε «τότε» που εξασφαλίζει την ησυχία τους.
Κι ας μην μπορείς εσύ να μιλήσεις.
Κι ας εξαφανίζονται άνθρωποι.
Κι ας πεθαίνουν.
Φτάνει αυτοί να έχουν «ένα πιάτο φαί».