Η χαρά των εφημερίδων του Ολυμπιακού προέρχεται από την υποψηφιότητα ενός εκ των στενότερων συνεργατών τόσο του τωρινού προέδρου της ομάδας, Β. Μαρινάκη, όσο και του προηγούμενου, του Σ. Κόκκαλη. Ένας παράγοντας του Ολυμπιακού και πρόεδρος της Σούπερ Λίγκα, θέτει υποψηφιότητα για τον τρίτο μεγαλύτερο δήμο της Ελλάδας και σύσσωμος ο κόσμος του Ολυμπιακού – σύμφωνα με τις εφημερίδες αυτές- θα έπρεπε να χαίρεται.
Ο ίδιος συνόδευσε τη δήλωση της υποψηφιότητάς του με βαρυσήμαντες πολιτικές δηλώσεις όπως ότι θα δουλέψει για να οικοδομήσει «τον Πειραιά της ανάπτυξης και της ευημερίας.». Την υποψηφιότητα στηρίζει ο πρόεδρος του Ολυμπιακού (όπως και η οικογένεια Κόκκαλη) που μάλιστα κατεβαίνει και για δημοτικός σύμβουλος με μια δήλωση ανάλογης βαρύτητας: «Ο Πειραιάς πρέπει να βγει ΝΙΚΗΤΗΣ και να αποτελέσει πρότυπο διοίκησης, ανάπτυξης και ευημερίας για ΟΛΟΥΣ. Θέτω υποψηφιότητα ως Δημοτικός Σύμβουλος και έμπρακτα στέκομαι δίπλα του για τη μεγάλη ΑΝΑΤΡΟΠΗ.» Ανατροπή ποιανού πράγματος; Ενάντια σε ποιους και γιατί; Ποιος ξέρει; Γενικά, ανάπτυξη και ευημερία και πάνω από όλα ο Ολυμπιακός, ο Πειραιάς κ.α.
Λίγους μήνες πριν και αρκετά χιλιόμετρα βορειότερα, άλλος ένας Ολυμπιακός ήταν πολύ χαρούμενος και φόρεσε τα καλά του ρούχα. Ο Ολυμπιακός Βόλου, καθώς ο άνθρωπος που διαχειριζόταν την τύχη της ομάδας μέχρι να μπει στη φυλακή πριν 3 χρόνια, ο δαιμόνιος επιχειρηματίας Αχιλλέας Μπέος, δήλωνε την πρόθεσή του να διεκδικήσει τη δημαρχεία της πόλης. Με ύφος βαρύ πάντα, του δήθεν λαϊκού και ντόμπρου ανθρώπου που τα λέει «σταράτα» ξεκίνησε την προεκλογική του εκστρατεία ενάντια σε κάποιο κατεστημένο το οποίο χτυπάει τον ίδιο, τον Ολυμπιακό Βόλου, και το Βόλο (που βέβαια έχει και άλλες ομάδες αλλά αυτό δεν έχει σημασία). Το βασικό του σύνθημα είναι ότι αντιτίθεται και παλεύει «ενάντια στη μιζέρια των πολιτικών» που ευθύνονται για την κατάντια της πόλης, περιγράφοντας συνήθως με γλαφυρό τρόπο (και πάλι μιας και είναι άνθρωπος της πιάτσας και όχι κάνας φλώρος χαρτογιακάς) το τι θα κάνει σε όλους αυτούς τους διεφθαρμένος, τα τσιράκια και λοιπούς.
Το μεγάλο όραμα του Αχιλλέα Μπέου είναι «να κάνει το Βόλο, Μονακό», καθώς όπως υποστηρίζει η γεωγραφική θέση του, επιτρέπει τη μετατροπή του σε τουριστικό θέρετρο. Τα αδέσμευτα μέσα διατήρησαν κι εκεί μια εξίσου αντικειμενική στάση, όπως π.χ. η – όχι και τόσο σημαντική- εφημερίδα Πολίτης της Μαγνησίας, που κυκλοφόρησε με τίτλο «Συντριπτική υπεροχή Μπέου».
Φαίνεται πως βαρέθηκαν εκεί στα γήπεδα και στα παρασκήνια της πολιτικής και είπαν να βγουν και λίγο πιο μπροστά, όλοι αυτοί οι μεγαλοπαράγοντες του αθλητισμού. Για να μην τον παρεξηγήσουμε, ο εκ Ρωσίας ορμώμενος μεγαλομέτοχος του ΠΑΟΚ, Ιβάν Σαββίδης, έσπευσε να κάνει μια από αυτές τις δηλώσεις που τις κάνεις όταν θες να εννοήσεις ακριβώς το αντίθετο: «Δεν έχω καμία πρόθεση να εμπλακώ στην πολιτική». Το μόνο πράγμα που τον ενδιαφέρει, όπως δήλωσε, και θέλει να δει να γιγαντώνει, είναι ο ΠΑΟΚ. Μάλλον το ότι αγοράζει κοψοχρονιά τις μισές παραλίες της Χαλκιδικής είναι απλά το χόμπι του. Το ίδιο και οι θρησκευτικές του δραστηριότητες, καθώς ως ορθόδοξος αδερφός χρηματοδοτεί την ανέγερση εκκλησιών στη Ρωσία, το Άγιο Όρος κ.α. αλλά αυτό δε σημαίνει και κάτι.
Με τη θρησκεία ασχολείται και ο «μεγάλος άνδρας» του άλλου δικέφαλου, της ΑΕΚ. ΟΔημήτρης Μελισσανίδης, που πρόσφατα χειροτονήθηκε «Άρχοντας Κουροπαλάτης της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας». Και αυτός ο σωτήρας (όπως και ο Μαρινάκης, ο Μπέος, ο Σαββίδης κ.α.) της ομάδας του, δεν αδιαφορεί για τις εξελίξεις που αφορούν τις δημοτικές εκλογές. Πρόσφατα, σε εκδήλωση της υπ. Περιφερειάρχη Αττικής του ΣΥΡΙΖΑ, Ρένας Δούρου, εισέβαλλε μικρή ομάδα οπαδών της ΑΕΚ, φωνάζοντας και μοιράζοντας φειγ βολάν που έλεγαν μεταξύ άλλων:«Αυτός ο ναός και αυτή η εκκλησία μας ανήκουν. Τουρκολάγνοι και λαθρολάγνοι κάτω τα χέρια από την ΑΕΚ μας». Η ομάδα αύτη που, όπως ακούγεται, ενήργησε κατ’ εντολή του πρόεδρου, διαμαρτυρήθηκε για τις απόψεις της Δούρου σχετικά με το υπό ανέγερση γήπεδο της ΑΕΚ (αυτό το αισθητικά αισχρό, εθνικιστικό, κιτς αντίγραφο της Αγίας Σοφίας, που θα χτιστεί με λεφτά του – κατά τα άλλα υπερχρεωμένου- δημοσίου).
Το ζητούμενο όμως δεν είναι να αναλύσουμε τη διαπλοκή μεταξύ των παραγόντων του ποδοσφαίρου, των επιχειρήσεων και του πολιτικού κόσμου. Εδώ έχουν φτάσει να είναι υπουργοί και βουλευτές άνθρωποι χωρίς ίχνος πολιτικής συγκρότησης και σκέψης, μόνο και μόνο γιατί ήταν ποδοσφαιριστές στον Ολυμπιακό, αρσιβαρίστες, μπασκετμπολίστες στον Παναθηναϊκό κ.α. Το καινούριο δεν είναι αυτό.
Καινούρια είναι η σκοτεινή πραγματικότητα την οποία διαμορφώνουν τα κατεβάσματα Μώραλη και Μπέου. Μέχρι τώρα αυτό που κυρίως είχαμε ήταν η επιρροή του εκλογικού σώματος, η δημιουργία αχυρανθρώπων, η πολιτική και επιχειρηματική αξιοποίηση του αθλητισμού και των επαγγελματικών συλλόγων, η εμπλοκή των οργανωμένων οπαδών σε διαφόρων ειδών παράνομες δραστηριότητες, το ξέπλυμα εφοπλιστών, εργολάβων, πετρελαιάδων και ανθρώπων της νύχτας, τη ντόπα κ.α. Τώρα έχουμε μια σαφή κίνηση για να υφαρπάξουν οι ποδοσφαιρικές ομάδες και τα επιχειρηματικά και πολιτικά συμφέροντα που τις διαχειρίζονται ολόκληρες πόλεις της Ελλάδας.
Σε αυτή την ιστορία σίγουρα εμπλέκεται σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ διαφορετικών ομάδων του ελληνικού μεγάλου κεφαλαίου. Ειδικά στην περίπτωση του Πειραιά, η επιλογή του Μαρινάκη εμφανίζεται ως απάντηση της σχέσης του Μελισσανίδη με τον τωρινό δήμαρχο Πειραιά, Μιχαλολιάκο. Επίσης, αρκετές εξελίξεις στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό φαίνεται πώς κρύβουν και ανακατατάξεις μεταξύ των κύκλων της αστικής τάξης, για παράδειγμα είναι σαφές ότι έχουν δημιουργηθεί αντιδράσεις για τη σκανδαλώδη παραχώρηση της τεράστιας έκτασης του Ελληνικού στον Λάτση έναντι εξευτελιστικής τιμής.
Ωστόσο, πέρα από τις επιχειρηματικές και πολιτικές κόντρες, αυτό που δημιουργεί μεγαλύτερο προβληματισμό είναι τα διαφαινόμενα καλά εκλογικά αποτελέσματα των κατεβασμάτων αυτών. Σε συνθήκες πρωτοφανούς κατάρρευσης και σαπίλας της πολιτικής ζωής και εντός μιας εντεινόμενης και άνευ προηγουμένου κοινωνικής καταστροφής, το πολιτικό σύστημα αναζητά δρόμους ώστε να αναγεννηθεί και να διατηρηθεί σε ισχύ και να ατσαλωθεί απέναντι στο φόβο της κοινωνικής έκρηξης. Το πιο χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα δεν ήταν άλλο από τη Χρυσή Αυγή, η οποία δημιουργήθηκε από τα ίδια τα κυκλώματα της εξουσίας και των media για να πατήσει ωστόσο πάνω στην κοινωνική κατάρρευση και να διαμορφώσει κοινωνική βάση.
Είναι αρκετά γνωστές οι σχέσεις του Μαρινάκη, κομματιών της ερυθρόλευκης κερκίδας και της Χρυσής Αυγής. Όπως επίσης είναι γνωστό ότι τα τάγματα εφόδου του φυλακισμένου σήμερα Λαγού, είναι στην υπηρεσία των εφοπλιστών και των επιχειρηματιών ενάντια σε όσους προβάλουν αντιστάσεις. Η δολοφονική επίθεση στους εργάτες του ΠΑΜΕ στο Πέραμα ήταν συνέχεια των δηλώσεων και των απόψεων που είχε διατυπώσει η Χρυσή Αυγή από παλαιότερα.
Ιδιαίτερα σήμερα, τα συμφέροντα γύρω από τον Πειραιά είναι τεράστια. Σε μια χώρα που διαλύεται, ο Πειραιάς με την Cosco γίνεται ένα από τα πιο σημαντικά transit λιμάνια της Ευρώπης και του κόσμου. Παράλληλα, όλη η θαλάσσια γραμμή της Αθήνας, από το λιμάνι του Πειραιά μέχρι τη Βουλιαγμένη προετοιμάζεται να παραδοθεί κομμάτι- κομμάτι στους επιχειρηματίες και τις πολυεθνικές. Και σκέφτεται λοιπόν ο εφοπλιστής: Πρέπει να τελειώνω με τους ενοχλητικούς που αντιδρούν, να τελειώνω με τους ναυτεργάτες, τα κομμούνια κ.α. Χρειάζομαι τους φασίστες και το Λαγό που εκτός από το να εκδίδει γυναίκες και να πουλάει ναρκωτικά, μπορεί να οργανώνει και τάγματα εφόδου. Δεν αρκούν όμως μόνο τέτοιοι, άσε που μπορεί και να τους χώνουν και φυλακή. Δε βγάζω καλύτερα δήμαρχο να τελειώνει η ιστορία…
Παρότι κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, αρκετά από τα παραπάνω στοιχεία περιλαμβάνει και το όραμα του Μπέου. Όπως και ο Πειραιάς, έτσι και ο Βόλος είναι σήμερα μια ρημαγμένη πόλη. Η μετατροπή του Βόλου σε Μονακό, μπορεί να είναι ένα χοντροκομμένο όνειρο ενός άξεστου μαφιόζου σαν τον Μπέο που βέβαια δε θα μπορέσει να υλοποιηθεί. Αυτό που θα μπορούσε όμως να υλοποιηθεί αν αφηνόταν η περιοχή στα χέρια του, θα ήταν η μετατροπή της σε ένα επιχειρηματικό παράδεισο και εν δυνάμει τουριστικό θέρετρο. Ήδη κομμάτια του παραλιακού μετώπου, όπως και το Ξενία που πωλήθηκε, οδηγούνται προς «αξιοποίηση». Θα μπορούσαν να παραδοθούν στο ιδιωτικό κεφάλαιο, οι παραλίες του Πηλίου, ώστε να ανοίξουν μεγάλα ξενοδοχεία και να διαλυθεί το τοπίο και οι ντόπιοι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες του ήπιου τουρισμού. Θα μπορούσε να χτιστεί το πάρκο στην παραλία ή να γίνουν καζίνο ή μεγαλύτερες μαρίνες για κρουαζιερόπλοια σεΐχηδων.
Τέτοια είναι τα οράματα των απολίτιστων μπράβων που διοικούν το ποδόσφαιρο και διεκδικούν τις δημαρχίες. Βέβαια, τέτοια είναι και τα οράματα της κυβέρνησης, του ΣΕΒ, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Η μετατροπή της χώρας σε μια αποθήκη κατεστραμμένων ανθρώπων με ονειρικές συνθήκες για το κεφάλαιο, με παραλίες για τους πλούσιους τουρίστες, ορυχεία για χρυσοθήρες και βουνά για ανεμογεννήτριες. Όμως αυτό το αντιδραστικό όραμα, βρίσκει συχνά αντιδράσεις, ειδικά όταν εκφέρεται από το ίδιο το φθαρμένο και καταδικασμένο στη συνείδηση του κόσμου, πολιτικό προσωπικό.
Εκεί εμφανίζονται περιπτώσεις σαν τον Μώραλλη και τον Μπέο, να εκφράσουν τα οράματα αυτά, χρησιμοποιώντας όμως εκτός της επιχειρηματικής τους δράσης και των ημιπαράνομων κυκλωμάτων με τα οποία σχετίζονται, και το ισχυρότερο όπλο. Την αγάπη των κατοίκων για την ομάδα της πόλης τους. Στηρίζονται σε ένα αντιφατικό μείγμα των πολύ ανώτερων με τα πολύ κατώτερα κοινωνικά στρώματα, μιλάνε χωρίς κανένα πρόγραμμα και με γενικόλογες μπαρούφες, αγωνιζόμενοι υποτίθεται ενάντια σε κάποιο κατεστημένο. Μα ποιο κατεστημένο; Υπάρχει κάτι που να είναι περισσότερο κατεστημένο από τον Μαρινάκη και τον Κόκκαλη; Υπάρχει κάποιος που να περιόρισε τους Βαρδινογιάννηδες; Ήταν ποτέ εκπρόσωποι των κάτω κάτι εγκληματίες που στήνανε αγώνες, εκβιάζανε και πουλάγανε προστασία σαν τον Μπέο ή τον Ψωμιάδη. Προσπαθούν να πλασαριστούν ως άφθαρτα μη πολιτικά πρόσωπα, αυτοί που είναι οι πιο διεφθαρμένοι, οι πιο σαθροί, οι πιο βρώμικοι εκφραστές της πιο άσχημης εικόνας του συστήματος.
Το χειρότερο όμως είναι, ότι σε αυτό το καθεστώς συνολικής πολιτικής πτώχευσης, αναζητά όλο και περισσότερος κόσμος, στέγη και πολιτική ταυτότητα μέσα από τους μηχανισμούς των κυκλωμάτων αυτών. Αναμφισβήτητα οι προσπάθειες που γίνονται ώστε να νικηθεί ο φασισμός ή να λάβουν χώρα δράσεις με κοινωνική στόχευση μέσα σε αυτούς τους μαζικούς χώρους για τη νέα γενιά, είναι αξιέπαινες και ηρωικές.
Ωστόσο θα έπρεπε νομίζω να τεθεί πιο συνολικά το ερώτημα για το ρόλο που παίζουνκαι τον ακόμα χειρότερο που μπορούν να παίξουν στο μέλλον οι μεγάλες ομάδες και κομμάτια των οργανωμένων οπαδών τους. Σε μια εποχή που σε όλους μας θα άρεσε να κλείσουμε τα αυτιά και τα μάτια και να μη σκεφτόμαστε τίποτα πολλοί βρίσκουν διέξοδο και αποκούμπι στη συλλογικότητα της ομάδας.
Πόσο εύκολο είναι όμως αυτό να μετατραπεί σε στήριξη του κάθε μεγαλοπαράγοντα που δήθεν δεν έχει σχέση με τους πολιτικούς αλλά υπερασπίζεται τα συμφέροντα της ομάδας πάνω από όλα; Πόσο δύσκολο και βέβαια και σημαντικό είναι να υπερβείς αυτό το αδιέξοδο δίνοντας μια άλλη προοπτική σε μια πραγματική ή φανταστική κοινότητα που συγκροτείται στη βάση ενός αθλητικού συλλόγου; Θα το δείξει η ιστορία.
Το σίγουρο είναι ότι για όσους θέλουμε να ζήσουμε μια ελεύθερη και αξιοπρεπή ζωή, αλλά και για όσους λατρεύουν τον αθλητισμό και τον πολιτισμό, οφείλουμε να συνδέσουμε τoν αγώνα για την ανατροπή της σύγχρονης βαρβαρότητας με την αμφισβήτηση και τη διάλυση όλου του καρκινώματος του επαγγελματικού αθλητισμού στην Ελλάδα σήμερα. Μπορεί αυτό να σημαίνει ότι δε θα πάρουμε ένα πρωτάθλημα, μια ακριβή μεταγραφή, έναν ευρωπαϊκό τίτλο, ή δε θα χτίσουμε υπερσύγχρονο γήπεδο. Θα πάρουμε όμως τη ζωή μας πίσω.
